εσυ που χαλας την ηρεμια
του πρωτου δροσερου μεσημεριου
με την φωνη σου ως αλλη σουμπρετα υψιφωνος
επειδη αυτος καταστρεφει τη ζωη του
μαζι και τη δικη σου
με χιλιους δυο τροπους
καποτε ολοκληρα ποταμια
εκβαλανε κατω απο τα ποδια σου
με ενα του κοιταγμα
ενα του αγγιγμα
στα στενα μαρκαρισματα
στα πισω καθισματα
τωρα τα ξεχνας ολα
και αυτος θυσιασε πολλα
μα ποτε κανεις δεν ξεφυγε απ τη φυση του
τελικα η αγνοια μπορει να μη σωζει παντα ζωες
ισως για αυτο τωρα και εκεινος
αναζητα αλλου τις προσκαιρες αποδρασεις απ' το τιποτα
αυτο ειναι ο κυκλος της φωτιας
ενας ατερμονας βρογχος
η αγνωστη αιτια του κακου μεσα στον κοσμο
ομως διαολε δεν εχεις πια καμια δικαιολογια
και εγω εχω μοναχα μια ερωτηση να σου κανω
" δηλαδη τι περιμενες; "
επειδη τυγχανω κοινωνος του περιστατικου, ομολογω οτι σαφως και αναρωτιεται γιατι δεν αλλαζουν τα πραγματα. λες και αμα αλλαζαν ειναι δυνατον να το ηθελε. οχι φιλε μου, το μονο που ηθελε ηταν τη μικρη, γλυκια της ουτοπια.
ΑπάντησηΔιαγραφή