τιγκανα

θα δεσω τη γλωσσα μου
ενα κομπο
θα κοιταζω αναποδα
αυτο το δρομο
η βαρυτητα με διωχνει
προς τα επανω
γινομαι και γω
ενα αεροπλανο
μες την ατμοσφαιρα
παιρνω νεα σχηματα
το παρελθον γεματο
με μικρα εγληματα
παντα βρισκομουν
αναμεσα στα θυματα
μα μεχρι τωρα
αγνοουσα την ενωση
ζουσα σε μια αλλη χωρα
την αποξενωση
απεχθανομουν την αγαπη
γιατι δε καταλαβα ποτε
οτι σημαινε κατι
ετσι γελαστηκα
σα φαρος που σβηνει τα φωτα
βγαζει ολα τα πλοια
εξω απ τη ροτα
κι αν τελικα
αυτος ο κοσμος δεν αλλαξει
θα αλλαξω εγω
και θα λεω δεν πειραζει.