Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

εγωκεντρικη εξισωση

η οπτικη ευκρινεια
αναγκαζει τη θεαση
να εξυπηρετει τις λεπτομερειες
που σε διαφορετικη περιπτωση
δεν θα ειχαν καμια θεση
οι μαζες διασπωνται
μετα απο καθε χωρισμο
ισως τελικα αυτη να ειναι
η μοιρα των πολεων
αλλαγες που δεν οδηγουν πουθενα
και στο τελος αυτης τη διαδρομης
νιωθω αυτη τη διαυγεια
μαλλον τωρα ξερω
καταλαβαινω καλυτερα
πως το ταξιδι που φανταστηκα
και σχεδιαζα για χρονια
δε διαρκει παρα μονο λιγα δευτερολεπτα.

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

24/επετειακο


24 ωρες εχει μια ημερα
24 γραμματα εχει η ελληνικη αλφαβητος
24 καρε ανα δευτερολεπτο βλεπουμε στο κινηματογραφο
24 καρατια εχει ο καθαρος χρυσος
24 χρονια ανθρωπος
24 χρονια μαλ@&#%

τι 24 ρεεεεεε....που θα λεγε και ενας φιλος...

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

αδιαφορια


ειμαι ενημερος
για την κατασταση σου
θα επιληφθω
επι του θεματος
κ θα εχω υποψιν μου
αυτο που μου ειπες
αλλωστε με απασχολει ιδιαιτερα
η περιπτωση σου
και θα σε ειδοποιησω
μολις εχουμε καποια εξελιξη
για αυτο μην αγχωνεσαι
εγω ειμαι εδω για σενα
να ξερεις
πως μπορεις να βασιζεσαι πανω μου
θελω να σε βοηθησω
γιατι πραγματικα επιθυμω
να ξεπερασεις το προβλημα σου
αληθεια
πιστεψε με.

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

ο παπ(π)ας στο μοναστηρακι


παντα προτιμουσα να καθομαι
εξω απο τις εκκλησιες
ακομη και Εκεινος δε γουσταρει να μενει σπιτι
κοβει βολτες στο προαυλιο μαζι μου
ενω μεσα καποιοι πιστοι
εχουν ξεχασει πως να προσευχονται ουσιαστικα
κ το μονο που θυμουνται πια ειναι
μερικες ασημαντες υποσχεσεις
που δεν τηρηθηκαν.

τα κερια λιωνουν απο
το βαρος της ευθυνης τους
και ολοι οι αγιοι εχουν βαρεθει
να βρισκονται πισω απο τις εικονες
σαν τις κουκλες που στεκονται πισω
απο τις τζαμαριες των καταστηματων

και λιγο πιο περα
φαινεσαι εσυ
να κοιτας το μεγαλο σταυρο
που βρισκεται στην κορυφη
και προσπαθεις να προσανατολιστεις
να ρυθμισεις την πυξιδα μεσα σου
λιγο πριν ξεκινησεις για το μεγαλο ταξιδι
προς την αιωνιοτητα.

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

ακαθοριστο πλαισιο


η προσμονη που μεγαλωνει μετρικα
με κοιταζει με το αγριο βλεμμα της
και με τυλιγει ολοενα και περισσοτερο
οπως η τιγρης το επομενο θηραμα της
το πιο περιεργο ομως ειναι
πως αυτη ειναι μια ομορφη αισθηση
οι αναστολες καταρρεουν η μια με την αλλη
ντομινο μιας αλληλουχιας γεγονοτων
και καθε ηχος απο το βαδισμα
που σε φερνει πιο κοντα μου
αντιστοιχιζεται μονοσημαντα με την εννοια της αρμονιας
η οποια ετοιμαζεται να παρει σειρα στο βατηρα της ζωης
για να βουτηξει σε μια θαλασσα που δε βρισκεται πια εδω
και οι ψηλοτεροι βραχοι της εχουν μετατραπει
σε λοφους γεματους λουλουδια που μοιαζουν με κοχυλια
για να υπενθυμιζουν σε ολους την αρχη της Ιστοριας
πισω απο αυτους τους σχηματισμους
κρυβεται μονο ο ηλιος τα βραδια
και δε θα επιστρεψει παρα μονο
για να οριστικοποιησει
να καθορισει και να κατευθυνει
το φως που απαιτειται
να σημανει την εναρξη της επιβιωσης.

leon

ωρες ωρες αισθανομαι τοσο φυλακισμενος
οσο ενα αλογο σε καρουζελ
μια φωτογραφια ενος ζωου σε κινηση
η αποθεωση της στατικοτητας της ζωης
να περιστρεφεται
στον αξονα σου
τι ειναι αυτο που με κανει
να γυρναω και να γυρναω
ποτε δε θα καταλαβω
περιστρεφομαι
για να μη σκεφτομαι
για να ξεχναω
πως δε μπορεις
ή για την ακριβεια δε θελεις
να ανεβεις πανω μου
και να τρεξεις μαζι μου περα
απο αυτη τη πολυχρωμη πλατφορμα
στον οριζοντα που ανοιγεται
μπροστα μας
εξω απο φωτα του μεγαλου δρομου

για αυτο λοιπον 
και γω μεσα σε αυτη τη αεανη φυγοκεντριση
μια μερα σαν και αυτη
που δεν διαφερει σε κατι απο τις προηγουμενες
με την πρωτη ευκαιρια
θα απογειωθω και με ενα σαλτο
θα βρεθω εξω απο τον κυκλο σου
και θα πεταξω
στο απειρο
κ ακομα παραπερα...

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

καθε εποχη μου θυμιζει καλοκαιρι/το καλοκαιρι μου θυμιζει εσενα


οπως το αναρριχητικο φυτο
σκαρφαλωνει πανω στην ξυλινη οροφη
ετσι και εσυ εμφανιζεσαι
στο δικτυο μεσα απο μια φωτογραφια
σαν ψηφιακη αμαρτια
ο χρονος δεν ειναι ποτε αρκετος
και για αυτο οι αποφασεις
λαμβανονται διαδοχικα
οπως τα επαναλαμβανομενα μοτιβα
ενος αμφορεα
που περιεχει τα λουλουδια της νιοτης μας
ειμαστε μαργαριτες
που εχουν στημονες τα κεφαλια μας
και πεταλα την αυρα μας
κι ο ουρανος
βαρυς και ακορεστος
φτιαγμενος απο χρωματιστο τσιμεντο
λιγο πριν πεσει οριστικα πανω μας
κοιταζει αναποδα
ολες τις απεραντες ταρατσες
ενω οι κεραιες των τηλεορασεων
περιμενουν υπομονετικα
κατω απο τον καυτο ηλιο
το επομενο φυσημα του αερα
για να δροσιστουν.

οτι ειναι ωραιο με δενει μαζι σου/μονο η αγαπη με δενει μαζι σου

και καπως ετσι
εβαλε τον τυχερο στυλο στην τσεπη του
που του τον ειχε χαρισει ενα αγαπημενο του προσωπο
εκλεισε το μεγαλο τετραδιο
στη συνεχεια το παρεδωσε στον υπευθυνο
και μετα χωρις να ξανακοιταξει πισω
με ενα γρηγορο βηματισμο διενυσε την αποσταση απο
την αιθουσα μεχρι την εξωπορτα του κτιριου
ποτε δεν του εχει φανει τοσο μεγαλη αυτη η διαδρομη
κι οταν τελικα εφτασε στην πορτα
ενιωσε οπως ενας φυλακισμενος που αντικρυζει τον κοσμο
οταν τον αφησουν πλεον ελευθερο
ολο το καδρο που ανοιχτηκε μπροστα του
ειχε παρει φως
σαν μια φωτογραφια που καιγεται στην προσπαθεια της να εμφανιστει
ο αερας που φυσαγε ηταν μια χαραμαδα αισιοδοξιας
που τον οδηγησε γραμμικα σε εκεινη την ακτη
την ειχε ονειρευτει πολλες φορες οταν ηταν παιδι
και για πρωτη φορα ενιωσε πολυ ευτυχισμενος
οταν την αντικρυσε
για αυτο αποφασισε
να μην φυγει αμεσως
η ωρα περνουσε
και οταν ο οριζοντας
καταπιε οριστικα τον χαρτινο πορτοκαλι ηλιο
εκεινος εβγαλε τα ρουχα του
τα εθαψε στην αμμο
και περπατησε προς τη θαλασσα
μεχρι που το νερο τον καλυψε
απο κεινη τη μερα κανεις δεν τον ξαναειδε
καποιοι ειπαν πως εκεινος ο νεος πνιγηκε
καποιοι αλλοι αμφισβητησαν την ιστορια
ομως πολυ καιρο αργοτερα
καθως ενα μικρο κοριτσι εφτιαχνε ενα καστρο σε αυτη τη παραλια
βρηκε ενα πολυ ωραιο στυλο
ηταν λιγο κατεστραμενος και γεματος αμμο
μα δεν την πειραξε
υστερα το εδειξε στους γονεις της γεματη χαρα
για αυτη της την ανακαλυψη
και ειπε απο μεσα της
''θα κρατησω αυτο το στυλο,
για να θυμαμαι αυτη τη μερα για παντα."


Κυριακή 12 Μαΐου 2013

αντισυνταγματικος νομος

   Ποτε δεν ευχαριστηθηκε τον υπνο.Για πολυ καιρο ηταν για εκεινον το χειροτερο βασανιστηριο.Τον ενοχλουσαν βλεπεις τα φωτα της πλατειας και η φασαρια του απο πανω διαμερισματος.Καθοταν με τις ωρες στο κρεβατι σαν πτωμα που περιμενει στη σειρα για νεκροτομη και απο την ακρη του παραθυρου χαζευε οσα αστερια διακρινονταν οταν δεν ειχε συννεφα και τις ταρατσες απο τις απεναντι πολυκατοικιες.Παλαιοτερα ακομη και αυτο φανταζε παρηγορο τωρα ομως τιποτα δεν τον ικανοποιουσε.
   Παρεμενε λοιπον για ωρες ολοκληρες κατω απο αυτα τα απαισια σεντονια που ηταν προικα της μανας του και προσπαθουσε να ονειρευτει ξυπνιος μεσα στο σκοταδι.Γνωριζε οτι δεν ηταν αδυνατο,καποιοι τα ειχαν καταφερει στο παρελθον απλα απαιτουσε μεγαλη αυτοσυγκεντρωση.Η διαδικασια αυτη κραταγε ωρες χωρις ποτε να ερχεται το επιθυμητο αποτελεσαμα γεγονος που του προκαλουσε μια μικρη αναστατωση και θλιψη.Και μονο οταν ο πρωινος ηλιος εριχνε τις πρωτες αχτιδες του παιρνοντας ετσι εκδικηση απο τη νυχτα που περασε σηκωνε διαγωνια το παπλωμα εφερνε τον κορμο του σωματος του σε ορθη γωνια με το στρωμα και στη συνεχεια τοποθετουσε με μεγαλη προσοχη πρωτα το αριστερο του ποδι στο πατωμα και μετα το δεξι και με μια γρηγορη κινηση στεκοταν ορθιος.Ολο αυτο φυσικα δεν ηταν ενας ιδιοτυπος αυτισμος.Αγωνιζοταν και ο ιδιος να αντιμετωπισει ολη αυτη την κατασταση με χιουμορ στην προκληση της νεας ημερας.
   Ωστοσο ηξερε πως τιποτα δεν ειχε τελειωσει.Η καθαρση ακομη και τη στιγμη που ειχε σηκωθει απο το κρεβατι δεν θα ερχοταν παρα μονο αν η πεινα που ενιωθε παντα εκεινη την ωρα δεν ικανοποιουνταν.Η παρουσα σωματικη κατασταση τον οδηγουσε γραμμικα στην κουζινα.Ολο το φως που ξεχυνοταν καθως ανοιγε το ψυγειο ηταν ενα σχεδον μυστικιστικο θεαμα και το αντιμετωπιζε παντα με ενα παιδικο ενθουσιασμο αναφωνιζοτας "ωωωω".Υστερα επαιρνε ενα γιαουρτι η ενα σαντουιτς που ειχε φτιαξει απο το προηγουμενο βραδυ το οποιο συνηθιζε να τρωει λαιμαργα.Οταν τελειωνε φροντιζε να αλλαζει τη διαταξη απο τα μαγνητακια που ηταν κολλημενα στην καταψυξη.
   To μονο που ξερω σιγουρα ειναι πως δεν πηρε ποτε υπνωτικα.Μεχρι και σημερα δε μαθαμε αν ξεπερασε αυτο του το προβλημα.Ουτε και αν τελικα καταφερε να ονειρευτει με τα ματια του ανοιχτα.
   

ατιτλο


το τελος βρισκεται κοντα
η αγαπη φευγει λυπημενη
το φως του ηλιου φτανει ξαφνικα
και ο δρομος δειχνει να μακραινει

το μελλον τωρα μας κοιτα
μπροστα του στεκουμε πεσμενοι
ενα αστρο πανω απο τα κεφαλια μας γελα
στη γη να πεσει περιμενει

οι ανθρωποι πετουν ψηλα
μετα απ τη βροχη ο ουρανος σωπαινει
τα παντα γυρνουν στο πουθενα
κανενας τωρα δεν καταλαβαινει

χιλιαδες στο μυαλο τα ερωτηματικα
κ η απαντηση ερχεται μα δε μενει
σκεφτομαι πως τα πραγματα ειναι απλα
αραγε αυτο που ζω πραγματικα συμβαινει?

φοβαμαι μηπως ολα αυτα
τη συνειδηση αφησουν διχασμενη
αντιστροφα μετρω ξανα
καθε επιλογη μου μοιαζει καταδικασμενη

η καρδια χτυπαει ρυθμικα
την επιθυμια ξυπναει την κρυμενη
αν ησουνα εδω ξανα
διπλη χαρα η χαρα η μοιρασμενη.

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

sUb-MaRInO II

το ονομα σου θυμιζε
θαλασσα αγρια
τρομαγμενη
και συ πανω στην επιφανεια
δειχνεις τοσο ευτυχισμενη
καθως επιπλεεις
σ'αυτη την απεραντη ανασφαλεια
μαζι με αυτα που θες
ηχος απο ενα εκρεμμες
σκορπια φυλλα
που στροβιλιζονται
στο φυσημα του αερα
σαν το φως που χτυπαει
στο δικο σου βλεμμα
μεταμορφωνει την αληθεια
στο πιο μεγαλο ψεμα
σχεδον υπνωτικα
οσοι βρισκονται κοντα σου
κολλανε στο δερμα
και χανονται στο αρωμα σου
σε ολες τις σκεψεις που κανεις
οταν χαμογελας ή εισαι μονη
οταν πονας
η ψυχη σαν ανθος μεγαλωνει
μεσα απ τα ονειρα που πιστευεις
πως θα γινουν πραξη
στο τσιγαρο που καπνιζεις
ο κοσμος ολος σταχτη
που κρεμεται στην ακρη
και αυτη η γη
αλλαξε αξονα
περιστρεφεται με ανεξελεγκτο ρυθμο
ιδια με ενα δαχτυλιδι φανταστικο
γυρω απ του χεριου σου
το μικρο δαχτυλο.

Κυριακή 5 Μαΐου 2013

just a decision

το χασμα μεταξυ μας μεγαλωνει
και η δικη μου συνειδηση
ετοιμαζεται να επιχειρησει το μεγαλο αλμα
μα αυτη τη φορα δε θα φοβαται την πτωση
γιατι θα φοραει
για αλεξπιπτωτο
την αγαπη μου για σενα.

κομ

αυτο τον οροφο
ανεβηκες αμιλητος
στο τηλεφωνο του διαδρομου
ενας αντρας στεκοταν ακινητος
εβγαζε ηχους τρομακτικους
οταν ανοιγε το στομα
και συ τον παρατηρουσες
φορωντας μια ασπρη ρομπα
αναρωτηθηκες τοτε μηπως γνωριζε
κατι περισσοτερο
ηθελες να τον ρωτησεις
μα εφευγες παντα το συντομοτερο
απο μακρια φαινοταν φυσιολογικος
ισως να φταιγε ο αντικατροπτισμος
ολη αυτη η κατασταση
σ'ειχε επηρεασει
για αυτο καθε μεσημερι
εκανες παλι την ιδια σταση
τοτε εκεινος ο ανθρωπος
σε κοιταζε στα ματια
εκανε την υπαρξη σου
χιλια κομματια
"εχει δικιο" παραδεχτηκες
περπατησες μακρια
και η ζωη ειναι σκεφτηκες
μια μεγαλη συμφορα.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

attenborough

ειμαι χελωνα
γρηγορος στη σκεψη
αργος στο βαδισμα
ενα ζωο
που μοιαζει με τροχοσπιτο
ειμαι σκαντζοχοιρος
εχω ασχημα αγκαθια στις πλατες
τραχυς στις ακρες
χωρις να το θελω
ειμαι χρυσοψαρο
ολη μερα κολυμπαω
μεσα σε μια γυαλα
ξεχνω και συγχωρω ευκολα
ειμαι σκυλος
ο καλυτερος σου φιλος
το μονο που ζηταω
ειναι λιγη τροφη
και παρεα στις βολτες τα βραδια
ειμαι πουλι
ενα περιστερι
ζω με ψιχουλα
φερνω την ειρηνη
ειμαι μελισσα
πεταω δεξια και αριστερα
δουλευω ολη μερα
για να φτιαξω το μελι

και εσυ
εισαι εισαι ενα φιδι
σερνεσαι μεσα στον κοσμο
θα με δαγκωσεις με τα μυτερα σου δοντια
θα αφησεις το δηλητηριο στο σωμα μου
με την πρωτη ευκαιρια.

FS (συντελεστης ασφαλειας)

    Υπαρχουν μερες οπως η σημερινη που αν με κοιταξεις με προσοχη θα καταλαβεις πως η μονη διαφορα μεταξυ μιας γλαστρας κ του κρανιου μου ειναι πως στο τελευταιο δεν ανθιζουν λουλουδια.Ο κοσμος ανεκαθεν αποτελουσε μια ανουσια κατασκευη και η πραγματικη κινητηριος δυναμη για οτι και αν εκανα ηταν η προσπαθεια μου να σου επιβληθω,επιφορτισμενη απο το αγχος για το αποτελεσμα.Μερικες φορες προσπαθω αντιστροφα να πεισω τον εαυτο μου πως οι προθεσεις μου ηταν αγνοτερες αλλα τοτε αυτοματα μετατρεπομαι στο πιο ανειλικρινη ατομο που εμφανιστηκε στην ανθρωπινη ιστορια,το πιο κενο κουτι δωρου ανοιξες ποτε μολονοτι εσενα σου αρεσε  η γευση που αφηνε το αιμα στο στομα.
    Βλεπεις κανενας δε συμπαθησε ποτε την αβεβαιοτητα,ειχε αιχμηρα ακρα και  αυτος ειναι ακομη ενας λογος για τον οποιο οι ανθρωποι αντιλαμβανονται καλυτερα το χωρισμο απο την ενωση.Για αυτο και εγω στο μεγαλο διλλημα διαλεγω τη διαλεκτικη αντι για την μνημη ως την υπερτατη ηδονη,το πιο αβυσαλεο παθος και ελπιζω καρτερτικα να εχω κανει λαθος και να χαθω μαζι με το πρωτο κυμα των παραθεριστων.Βαθια μεσα μου αλλωστε αντηχει μονο ο ηχος απο εναν μετρονομο ενα αδιαληπτο τικ τακ που με οδηγει στο συμπερασμα πως η ιδια φυση ειναι τοσο εγωκεντρικη που το μονο πλαισιο που μου αφηνει για να αναπτυχθω στο χωρο εχει τις διαστασεις τηλεφωνικου θαλαμου.
    Το δυστυχες ειναι πως μετα απο τετοιες ελιτιστικες σκεψεις καταληγω παλι στο αυτονοητο:πως αν τα φρουτα δεν ειχαν κουκουτσια και τα ψαρια δεν ειχαν κοκκαλα η επιβιωση στο μικροκοσμο που ζουμε αυτοεξοριστοι θα ηταν ανυποφορα βαρετη και προβλεψιμη.οχι πως δεν ειναι.

γραμμα στην Candy Quackenbush απο τον Christopher Carrion

καμια βολτα
μεσα στο σκοταδι
δεν μοιαζει με καμια προηγουμενη
με καμια επομενη
μα τωρα ομως
για πρωτη φορα
καθε βημα μου
ειναι πιο σιγουρο πια
και με παει
πιο κοντα
στο περβαζι απο το παραθυρο
που οδηγει στο ασυρματο αυριο
εκει που ειναι ολα
πιο ξεκαθαρα
πιο γαληνια
πιο ορθα δομημενα
με σαφη περιγραμματα
κατασκευασμενα απο το λευκο φως της ψυχης σου

εκει θα σε περιμενω
οσο χρειαστει
για να δω αν κερδισα το στοιχημα
με την αναδομηση
του μελλοντος.